Ik heb lang nagedacht of ik dit stuk wel wilde schrijven of niet. Naja, het stuk schrijven wilde ik sowieso. Het ging mij meer om de vraag of ik het wel wilde posten. Wat ik ook ga schrijven over de zwartepietendiscussie, ik doe het nooit goed voor een deel van de Nederlandse bevolking. Diep in mijn hart weet ik wel wat goed is en wat goed voelt voor mij als persoon en daarom heb ik besloten het stuk toch te posten. Het feit dat ik er duizend keer over na moest denken, zegt genoeg over de zwaarte van de kwestie. Het is misschien wel een van de meest beladen onderwerpen. Toch vind ik dat ik juist mijn mening en visie moet laten horen. Wat anderen ermee doen, is aan hen. Ik laat iedereen in zijn of haar waarden en ik verwacht dat anderen dat ook doen. Lees hier mijn visie op zwartepietendiscussie anno 2020.
Disclaimer: ik ga in dit artikel niet in op waarom zwarte piet racisme is en de historische feiten. Ik zeg enkel en alleen mijn visie op het sinterklaasfeest anno 2020.
Sinterklaasfeest als kind
Om te beginnen wil ik terug gaan naar mijn kindertijd. Het sinterklaasfeest is er bij mij met de paplepel ingegoten. Ik ben er dan ook mee opgevoed. In al die jaren heb ik het feest nooit gelinkt aan racisme of discriminatie. Dit is makkelijk te herleiden, aangezien ik een witte huidskleur heb. Ik zag het feest altijd als een kinderfeest. Toen de zwartepietendiscussie voor het eerst het nieuws bereikte in 2014 (als ik het goed zeg), vond ik het onzin. Ik was een jaar of 14/15, mijn vriendenkring bestond uit alleen maar witte mensen én ik had de link zelf nooit gelegd. Dat jaar liep ik nota bene mee in de sinterklaasoptocht in het dorp. Het jaar erna deed ik niet meer mee, maar mijn mening bleef neutraal. Ik was geen felle voorstander, maar ook tegenstander. Ik wilde me niet mengen.
Racisme
Mijn mening veranderde ongeveer vier jaar geleden. Ik ben me toen meer gaan inlezen over de slavernij en de daaropvolgende periode die bestond uit discriminatie en racisme. Langzaam veranderde mijn neutrale mening in een tegen geluid. Zoals ik net al zei bestond mijn vrienden- en familiekring uit enkel en alleen witte mensen. Ik moest mij verdiepen in institutioneel racisme, aangezien mijn sociale omgeving en ik het persoonlijk niet meemaken (white privilege tot de max). Ik ben nu een tegenstander van zwarte piet. Het feest hoeft niet weg, alleen de kleur van de pieten kan gewoon echt niet meer.
Toenemende polarisatie
‘Maar het is traditie’ – ‘Ze komen naar ons land en vervolgens willen ze ook de regels nog uit gaan maken’ – ‘Dan gaan ze lekker terug naar hun eigen land’. For the record: we zijn thuis, in ons eigen land genaamd Nederland. Ik denk dat men bang is voor dat wat zij niet kent. Voornamelijk in de kleinere dorpen van Nederland heerst er angst dat ‘zij’ het land gaan overnemen. Er is dan ook een voelbare afstand tussen dorpen en de randstad. De zin ‘wat onbekend is, blijft onbemind’ is na al die jaren nog steeds ongekend relevant. Er moeten bruggen gebouwd worden, contacten gelegd worden en werelden met elkaar verbonden worden.
Verdwenen respect
Wat ik misschien nog wel het ergste vind, is het afnemende respect jegens elkaar. Iemand zegt ‘jij doet mij pijn’ en vervolgens reageert de ander hier met totale onbegrip en woede op terug. De pijn wordt niet erkend en dat vind ik een kwalijke zaak. Als mens mag en kun je nooit bepalen hoe iemand anders zich mag en moet voelen. Ik weet niet precies wat een ander voelt en een ander weet dat van mij niet. Waar ik me bijvoorbeeld altijd aan erger is als witte mensen zeggen dat zwarte mensen zich ‘aanstellen’. Ik weet met mijn witte huid niet hoe het voelt om gediscrimineerd te worden, want ik word niet gediscrimineerd. Het is niet aan mij of aan anderen om daar een oordeel aan te hangen. Het gaat om vernederingen, pesterijen en trauma’s en het is gewoon super lame om daarover te oordelen.
Als we verandering willen zien, moeten de gevoelens van de voorstanders ook zeker worden meegenomen. Ik voel aan de andere kant voornamelijk veel woede die gebaseerd is op angst. Nogmaals: wat onbekend is, maakt onbemind. Ik denk dat het tijd wordt om die angst weg te halen.
Van mening veranderen is oké
Het laatste wat ik mee wil geven, is dat het oké is om van mening te veranderen. Het is oké om jarenlang voorstander van zwarte piet te zijn geweest én nu niet meer. Wij (de mens) willen graag consistent zijn met onze gedachtes en gevoelens, want dat voelt goed. Als dit veranderd, kan dit niet goed voelen. Het is de ego die in de weg zit, want we willen geen ‘fouten’ maken en al die fouten al helemaal niet toegeven. Maar het is meer dan oké om van mening te veranderen.
Laten we er in ieder geval voor zorgen dat het weer een feest wordt voor alle kinderen.
