Het begin van de coronacrisis: we gaan terug naar zondag 30 maart. Ik bracht de zondagmiddag liggend door onder een dekentje op de bank. De ene na de andere aflevering van Keeping Up With The Kardashians keek ik weg. Rond 17:30 uur was dé persconferentie waarin Mark Rutte vertelde dat Nederland deels op slot moest. Horeca, sportscholen, schoonheidsspecialisten, fysio’s en onderwijsinstituten sloten hun deuren. Voor sommige mensen stortte hun wereld in. Voor mij viel dit wel mee om eerlijk te zijn. De onzekerheid en onwetendheid over de toekomst is wat mij het meeste bezighield.
In het begin checkte ik iedere dag de cijfers van het RIVM. Want waarmee hebben we eigenlijk te maken? Hoe ziet onze tegenstander, het coronavirus, eruit? We hadden geen idee. De curve is nu geflat en langzaam keert het oude leven terug. Iets waar veel mensen naar verlangde. De afgelopen maanden heb ik enorm veel nagedacht. Gereflecteerd. En nog meer nagedacht. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik helemaal niet terug wil naar het leven dat ik had voor de coronacrisis. Wil je weten waarom?
Disclaimer: De coronacrisis was verschrikkelijk en velen zijn hun baan verloren en sommigen zelfs hun leven. Dit artikel wil de periode niet verheerlijken of doen alsof het een heel fijne periode was. Ik wil alleen vertellen hoe ik mijn tijd ingevuld heb en hoe ik nu met een andere mindset in het leven sta.
Bye Deadline
Zoals je wellicht eerder gelezen hebt, ben ik momenteel aan het afstuderen. De deadline was eigenlijk donderdag 4 juni, maar zoals je misschien al kunt raden aan de titel ‘bye deadline’, heb ik hem niet ingeleverd. Ik heb gekozen voor een latere deadline. Voor de meeste mensen is dit de ‘gemakkelijke’ weg en geen big deal, maar voor mij is dit juist een uitdaging. Ik ben altijd een streber en best nerdy geweest. Het is ‘niet-Yaika‘ om hem later in te leveren, maar ik heb hier toch voor gekozen. Een keer zonder stress en zonder prestatiedruk. Het is voor mij nu de uitdaging om dit niet als ‘falen’ te ervaren. Dit gaat me bijzonder goed af. Ik ben veel rustiger en minder gestresst. Misschien wel iets te relaxed, aangezien ik veel moeite heb om daadwerkelijk aan mijn scriptie te werken. Toch ben ik trots op mezelf om deze verandering te zien.
Let It Go
Toen ik in februari aan mijn stage begon had ik mijn toekomst uitgestippeld: in juni afstuderen, daarna in augustus naar Spanje voor een taalcursus om vervolgens in februari (2021) te beginnen aan een master. Well, that changed quickly. Naast het feit dat ik niet in juni ga afstuderen, staat ook het plan om voor drie maanden naar Spanje te gaan op losse schroeven. Ik weet namelijk niet hoe de wereld er over een half jaar uitziet. Ik zou het overigens nog steeds heel graag willen, dus ik hoop dat het door kan gaan. Hier is nu wel ruimte voor, aangezien ik in februari niet ga beginnen aan een master. Onderzoek doen is een groot onderdeel van een master. Precies iets waar ik een hekel aan heb. Daarnaast studeer je vaak voor strategisch en beleidsgerichte functies. Again, iets waar ik een hekel aan heb. Doordat ik veel tijd had om na te denken, kwam ik tot deze conclusie.
Toen ik deze ontdekking had gedaan, vond ik het heel eng om geen vastigheid en zekerheid van een toekomstplan te hebben. De eerste weken was ik dan ook goed chagrijnig. Diep van binnen wist ik namelijk dat de uni hem niet zou gaan worden, maar wat moest ik dan? In mijn hoofd stond een hbo-papiertje gelijk aan een middelbare school diploma. Iets wat moet en als je het hebt, heb je nog steeds eigenlijk ‘niks’. Ik heb mijn mindset hierin gereset. Het afronden van een hbo studie is een prestatie. De lat hoeft niet altijd hoger. Soms is goed ook goed. De coronacrisis heeft me geleerd om het los te laten.
Time To Move
Zoals je wellicht eerder gelezen hebt, ben ik twee weken geleden op mezelf gaan wonen. De huidige omstandigheden hebben er mede voor gezorgd dat ik deze stap heb durven zetten. Doordat iedereen de gehele dag thuis was en ik zelf ook bijna 24/7 thuis was, had ik echt de behoefte aan een eigen plekje. Ik woon er nu ongeveer een week én ik ben heel blij met deze keuze. Ik denk dat ik hier normaal heel veel over had gemaald. Ga ik mezelf alleen voelen? Moet ik het wel doen? Is dit het geld wel waard? Nu heb ik het gewoon gedaan. Ik heb niks te verliezen. Soms heb je het leven nou eenmaal niet in de hand en moet je gewoon dingen doen. Ik ben gewend op safe te spelen, maar soms gebeuren er dingen in het leven waar je geen invloed op hebt (net zoals de coronacrisis). Of je nu op safe speelt of niet. Daarom moet je soms gewoon risico nemen.
Goals, goals, goals
Zoals ik hierboven al zei: ik heb héél véél nagedacht. Ik ben van nature een dromer en een overthinker. Als ik dus zeg dat ik heel veel heb nagedacht, is dat ook echt heel veel. In dit geval heeft dit een keer goed uitgepakt. Ik heb nagedacht over wie ik ben, waar ik voor sta en wat ik wil bereiken in dit leven. Dit bracht een intern conflict met zich mee, aangezien de dingen die ik wil bereiken, zou kunnen bereiken. Maar wat houdt me tegen? Hiervoor moest ik naar mezelf kijken. Ik denk namelijk dat ik mezelf tegenhield. Dit frustreerde me enorm.
Ik denk dat ik het gewoon moest doen. Het begon met kleine stappen, zoals mijn blog in mijn bio zetten van mijn Instagram. Ook sprak ik mezelf steeds meer uit over bepaalde onderwerpen. Vorige week deelde ik dan ein-de-lijk mijn blog op mijn Instagram. Ik vond dit extreem eng, omdat ik af en toe ook best persoonlijke stukken schrijf. Daarnaast heb ik het idee dat mensen best snel een mening hebben over het hebben van bijvoorbeeld een blog. Maar als ik dit leuk vind en hier energie van krijg, moet ik dit doen. Ongeacht wat anderen vinden.
George Floyd
Afgelopen week heb ik als een intense en heftige week ervaren. Racisme gaat mij persoonlijk aan het hart. Ik ben mezelf hier al jaren (én nog steeds) in aan het verdiepen. Ik voel me echter vaak niet begrepen als ik met mensen in mijn omgeving praat over dit onderwerp. ‘Het is hier toch niet zo erg als in Amerika’ – ‘Wat vind jij dan van dat plunderen?’ – ‘Hoe kunnen al die mensen gaan protesteren, echt geen respect voor de zorg’ – ‘Witte mensen worden vast ook heel vaak vermoord’ – ‘Maar zwarte piet is toch gewoon traditie’. Iedere keer weer het gesprek aangaan. Opnieuw uitleggen. Het erge is dat degene met wie ik het gesprek voer, zichzelf vaak niet ingelezen heeft. Geen enkele vorm van kennis en educatie. Dit maakt het gesprek vermoeiend.
Ik vind dat ik dit als wit mens wel moet doen. Juist met mijn omgeving. Ik heb het privilege om te leren over racisme. Persoonlijk maak ik het niet eens mee. Ik denk dat de coronacrisis bij heeft gedragen aan de ontwikkelingen die we nu zien rondom het uitbannen van racisme. Ik vind het prachtig om de verschillende demonstraties te zien: van Amsterdam tot aan Sydney en van Londen tot aan Minneapolis. Nu is de tijd voor verandering. Er is tijd voor reflectie en tijd om te leren. We moeten niet meer terug willen naar de tijd voor corona.
I’m ready
Er is veel veranderd aan de manier waarop ik in het leven sta. Dit heb ik te danken aan het feit dat de wereld even stilstond. Grappig dat ik dit nu zeg, want ik heb meer stappen gezet dan in de afgelopen 21 jaar. Ik was in beweging. De gehele periode. Nu moet ik bekennen dat ik wel stiekem terugverlang naar dingen als zorgeloos reizen of het bezoeken van een festival. Ook dat zal ooit weer kunnen en dan ben ik een sterker persoon dan ooit te voren. Ik ben klaar voor de toekomst. I’m ready.
Hoe heb jij je tijd ingevuld tijdens de coronacrisis?
Liefs, Yaika
Hey, leuke post om te lezen ! En inderdaad de corona lockdown heeft voor allemaal veranderingen aan ons leven toegebracht. Voor de ene al positiever dan de ander. Voor mij waren deze maanden van thuis zitten ook goed om even te bezinnen over het leven. En je hebt inderdaad gelijk als je zegt dat soms we nieuwe stappen moeten aangaan, ook al kunnen deze later niet de beste lijken.