Personal struggle: Hoe maak ik de wereld een stukje mooier?

Afgelopen weekend keek ik de eerste twee afleveringen van Floortje terug naar het einde van wereld terug. Ze ging naar Nepal, waar een jonge Amerikaanse vrouw 50 kinderen had geadopteerd en een grote, duurzame school gerealiseerd had voor alle kinderen uit het dorp. Ook ging Floortje naar Jemen, waar een jonge Belgische vrouw zich inzetten voor de rechten van gevangenen in het oorlogsgebied. Dit heeft mij persoonlijk enorm geïnspireerd, maar tegelijkertijd ook aan het denken gezet. Ik snap het gevoel van beide vrouwen heel erg. Het gevoel van de wereld willen redden of op zijn minst een klein stukje mooier willen maken, speelt bij mij ook al jaren. Ik heb echter nog nooit daadwerkelijk actie ondernomen én dit brengt een naar en machteloos gevoel met zich mee. Graag vertel ik je meer over deze personal struggle.

Grote problematieken

Oké ja, ik scheid mijn afval netjes. Ik probeer minder vlees te eten. Dit is overigens niet echt een uitdaging voor mij, aangezien ik vlees helemaal niet zo heel lekker vind. Maar dit zijn kleine dingetjes. Ik wil de grote problematieken aanpakken. Van het uitbannen van racisme tot het oplossen van de vluchtelingencrisis. Ook kan ik ’s nachts wakker liggen van de burgeroorlog in Jemen en andere humanitaire crisissen. Als het aan mij lag bestond corruptie niet meer, had iedereen beschikking over de basisbehoeften en kon iedereen zorgeloos zichzelf zijn. Maar ik moet realiseren dat sprookjes niet bestaan. De wereld is eigenlijk heel complex. Je hebt te maken met allerlei verschillende mensen met verschillende belangen, culturen, religie’s, overtuigingen en ideeën.

Middelbare schooltijd

Vooral maatschappelijke issues spreken me heel erg aan. Als ik terugdenk begon dit al op een jonge leeftijd. Ik ben opgegroeid met het idealisme dat iedereen gelijk is. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik erachter kwam dat de wereld helemaal niet zo werkt. Maatschappijleer en geschiedenis waren dan ook mijn favoriete vakken op de middelbare school. Mijn profielwerkstuk schreef ik over de maatschappelijke macht van de Klu Klux Klan en het huidige racisme in Amerika. Ook hield ik een betoog over waarom immigranten een positief effect kunnen hebben op de Nederlandse samenleving. Als ik hierover terugdenk zijn dit best intense onderwerpen voor een 15/16-jarige. Helemaal, omdat ik zó opging in het maken van deze verslagen. Ik wilde eerst dan ook journalistiek gaan studeren, omdat ik een bepaalde drang voelde (en nog steeds voel) om de onderbelichte conflicten aan het licht te brengen. Toch voelde deze studie destijds niet goed en heb ik gekozen voor de brede studie Communicatie.

Iets betekenen voor de wereld

In de jaren die daarop volgden ben ik wellicht het grote doel uit het oog verloren. Ik leefde een prima leven: beetje studeren, beetje chillen, beetje stappen. Ik was vooral enorm aan het genieten. Nu ik aan het einde van mijn opleiding kom, merk ik dat de drang om de ‘wereld te verbeteren‘ weer heel erg op komt spelen. Dit komt ook doordat ik veel aan het nadenken ben over wat ik na mijn studie wil doen (deze personal struggle beschreef ik al een eerdere post). Tijdens mijn eerste stage kwam ik erachter dat ik geen voldoening haalde uit het behalen van marketingdoeleinden. Wat heb ik uiteindelijk betekent voor de wereld? Wat heb ik bij kunnen dragen aan iemands leven? Precies, helemaal niks. Misschien was communicatie toch niet helemaal de juiste studie. Gelukkig ben ik nog jong en kan ik nog alle kanten op.

Toekomstplannen

Ik ben gaan nadenken hoe ik toch, in het nu, mijn steentje bij kan dragen aan de maatschappij. Ik ben op zoek gegaan naar een vrijwilligersorganisatie die aansluit bij mijn idealisme en waarbij ik het gevoel heb dat ik iets bijdraag aan iemand zijn leven. Al is het maar een klein gebaar. Ik heb mezelf hier vervolgens voor ingeschreven. De eerste stap was gezet. Al snel kreeg ik een positieve mail terug en werd ik uitgenodigd voor een gesprek.

Corona

Helaas kwam Corona ertussen. Ik had het gesprek gepland staan, maar deze is helaas niet doorgegaan en hij is tot nu toe uitgesteld. In deze zaak zal uitstel zeker geen afstel worden. Daar zorg ik persoonlijk voor. Ergens vond ik dit wel typisch. Ik heb heel lang gewacht met de stap om me in te schrijven bij een vrijwilligersorganisatie. Nu heb ik me ingeschreven, komt corona ertussen, waardoor het simpelweg uitgesteld moet worden. Alsof het leven mij wilt laten zien dat je bepaalde dingen niet uit moet stellen, maar gewoon moet doen. Een soort karma. Ik had hier namelijk veel zin in én van het idee alleen al kreeg ik zoveel energie. Nu zal ik moeten wachten.

Deze blog

Misschien is het een slechte eigenschap, maar ik heb weinig geduld. Als het me vandaag een leuk idee lijkt om een pony te knippen, zat ik het liefst gisteren al in de kappersstoel. Ik wil nu ook iets betekenen en dat kan enigszins met deze blog. Het is een platform waarop ik mensen kennis mee kan geven over wat er zich afspeelt in de wereld. Ik denk namelijk dat mensen veel meer zouden willen weten, maar dat op een of andere manier de informatie niet altijd tot hen komt (ik kan het ook helemaal mis hebben). Ik wil mensen graag aware maken van de wereld van nu. Natuurlijk heeft iedereen een eigen interpretatie van wat er gebeurt in de wereld. Iedereen bekijkt het op zijn eigen manier en niet iedereen zal er op dezelfde manier als ik naar kijken. Toch voelt het voor mij al heel fijn om het te kunnen delen. Ik moet bepaalde dingen van(uit) mijn hart schrijven. Of mensen erop zitten te wachten? Geen idee. Maar op deze manier voelt het toch alsof ik iets bijdraag. Zoals Martin Luther King ooit zei: ‘The time is always right, to do what is right’.

Denk jij er zelf ook wel eens aan om vrijwilligerswerk te gaan doen? Neem dan zeker een kijkje op deze vacaturebank. Hier kun je bijna alle vrijwilligersvacatures vinden.

Liefs, Yaika