Een paar maanden geleden kwam ik erachter dat ik een hsp’er ben. Er viel voor mij persoonlijk heel veel op zijn plek. Ik begreep mezelf, mijn gevoelens en gedachtes ineens veel beter. Ook begreep ik beter waarom ik altijd bezig ben met de buitenwereld. Of althans, met wat de buitenwereld zou kunnen vinden. Want ik weet natuurlijk niet wat ze vinden. Ik voel veel aan, maar gedachte lezen kan ik nog net niet hahaha. Een van mijn grootste talenten is wel dat ik dingen invul voor anderen. Vervolgens wordt dit mijn waarheid en handel ik hiernaar. Ik weet nu dat dit onderdeel is van het hoogsensitief zijn. Ik denk dan ook dat veel hsp’ers zich in het onderstaande verhaal kunnen herkennen. Let’s talk about hoogsensitiviteit!
De stem
Als hsp’er heb ik geen last van harde geluiden, veel licht of grote groepen mensen. Nee, ik heb meer last van de stem. De stem krijgt vaak vele namen zoals ‘mister mind’ en de ‘innerlijke criticus’. De stem is dus de kritische stem in jezelf die je ‘waarschuwt’ voor allerlei situaties. Deze stem had je als kind zijnde nodig om je te beschermen tegen de grote, harde wereld. Naarmate je ouder wordt, heb je die stem steeds minder nodig. Maar dat weet die stem niet, die blijft gewoon zijn werk doen. Ik probeer mezelf continu te verdedigen tegen de stem en zijn vragen te beantwoorden. Dit is enorm vermoeiend, aangezien ik hem de hele dag door hoor. Hierdoor denk ik over alles tienduizend keer na: appjes, gesprekken, meetings, mailtjes, artikelen, story’s en Insta posts. Over letterlijk alles.
Onzekerheid
De grootste oorzaak is van deze stem is pure onzekerheid. Deze onzekerheid komt geheel voort uit angst. Het is voornamelijk de angst om te falen en de angst om niet ‘leuk’ of ‘goed’ gevonden te worden. Ik ben een strever en als ik iets wil zet ik mezelf er 100% voor in. Falen is eigenlijk geen optie. De stem stelt dan ook veel vragen. Kan ik het wel? Doe ik mijn werk wel goed? Want zouden anderen ervan denken? Was deze opmerking goed? Was te aanwezig of juist te stil? Wat als iedereen me oppervlakkig vind? Of wat als ze me een geitenwollensokken-typje vinden? Zowel bij grote als kleine taken twijfel ik aan mezelf. Enorm vermoeiend. Ik heb bijna nooit een consistent gevoel met mijn gedachtes en met wat ik wil en voel.
Compassie
Een tijdje geleden heb ik een hsp traject afgelegd. Hier leerde ik om te gaan met de stem. De grootste vraag is natuurlijk waarom die stem bestaat en waarom hij zo hard schreeuwt. De stem wil mij beschermen, aangezien hij weet dat ik extreem gevoelig ben voor wat anderen vinden. Hij wil mij beschermen voor eventuele kwetsende woorden. Ik keek eerst met veel boosheid en ergernis naar de stem. Want de stem houdt mij tegen bepaalde dingen te doen. Deze gevoelens hebben inmiddels plaats gemaakt voor compassie. Hij bedoelt het goed, maar ik moet nu van mijn eigen kunnen uitgaan. Ik heb de stem niet meer nodig. Of althans, daar moet ik op vertrouwen.
Tegengestelde waarden
Nu kan ik met compassie naar de stem luisteren. Maar ik luister nog steeds. Dit komt omdat ik over veel dingen twijfel en ik soms nog niet weet welke richting ik op wil. Bovendien heb ik soms tegengestelde waarden. Ik vind het bloggen heel leuk, maar het liefst trek ik geen aandacht. Alleen als je meer lezer wilt, moet je je artikelen toch echt promoten. Van de ene kant wil ik een anoniem leven, maar van de andere kant vind ik het juist ook super leuk om veel te delen. Deze tegengestelde waarde geven de stem extra power en ruimte om zijn gang te gaan. En om mij aan het twijfelen te brengen. De laatste maanden kijk ik heel anders naar de stem en probeer ik steeds meer mijn gevoel te volgen. Dit vind ik nog lastig, maar oefening baart kunst.
Balans
Hierboven heb ik het voornamelijk over de frequentie, maar ik heb vaak ook tegenstrijdige gedachte over de inhoud. Ik zeg wel vaak dat ik wil doen wat ik wil doen, maar wat wil ik eigenlijk? Ik wil maatschappelijke issues bespreken en taboes doorbreken. Tegelijkertijd vind ik het ook chill om hier af en toe geld mee te verdienen (want er zit héél veel tijd in). Maar daarvoor moet je meer lifestyle artikelen schrijven. Momenteel doe ik het gewoon beide. Want ik vind het ook heerlijk om wat ‘oppervlakkigere’ artikelen te schrijven. Als ik altijd over diepe onderwerpen schrijf, heeft dat uiteindelijk een negatieve invloed op mijn eigen gemoedstoestand. Maar gaat dat wel samen? Is dat hypocriet? Of denk ik nu weer te veel aan wat anderen ervan zouden vinden? Want ik vind het toch gewoon alle twee leuk? Zo lig ik altijd in conflict. Met mezelf.
Acceptatie
Wat ik voornamelijk moet leren is dat niet iedereen mij leuk zal vinden. Dat kan simpelweg niet. Het feit dat ik hiernaar streef is ontzettend vermoeiend. Aangezien dit nooit haalbaar is. Fresku heeft een nummer genaamd glimlach en dit nummer beschrijft mijn gedachtes compleet. Het is mijn soulsong. Er zit één specifieke line in het nummer en die voel ik zo erg: ‘mijn beeld over jouw beeld over het perfecte beeld per mens verschilt en al die beelden halen we nooit‘. Als hsp’er ben ik mezelf enorm bewust van wat anderen denken en hoe anderen in het leven staan. Ik probeer altijd te anticiperen op hoe ik denk dat zij denken. En met die insteek ga ik een gesprek in. Ik moet dit loslaten. En naar mijn eigen gevoel luisteren. En mijn eigen passie volgen. Dan komen we er wel. Denk ik dan… toch? 😉
Ben jij bekend met hoogsensitiviteit? Zo ja, hoe ga jij hiermee om?
Volg je mij al op Instagram?
Ik ken hsp eigenlijk ook alleen als de overgevoeligheid voor prikkels. Maar als je deze punten opnoemt als zijnde hsp, dan ben ik er ook eentje. Zal me er eens in gaan verdiepen, thanks!
Ik herken mijzelf hier ontzettend in, vooral bang om iets verkeerd te doen, bang wat mensen van je denken en je raar vinden etc. Ik heb alleen nooit hsp als diagnose ofso gehad. Wel heb ik samen met een psycholoog hier aan zitten schroeven waardoor ik nu ik zelfstandig naar de winkels enz ga en iets durf te vragen aan een medewerker van de winkel. Mooi geschreven!!